goed

Hij heeft er nooit aan getwijfeld dat er, als het nodig is, voor hem zal worden gezorgd. Van die generatie is hij. Hard werken, alle huur, premies en belastingen op tijd betalen, sparen, geven en delen, de kinderen naar eer en geweten opvoeden, met eigen handen voor je naasten zorgen. Zo hoort dat, goed leven. En wie goed doet, goed ontmoet.

De drie-eenheid Gaswinning, Aardbevingen & Versterkingsoperatie belt nu bij hem aan. Een ongenode gast en al doe je niet open, binnen komt 'ie.

Natuurlijk laat hij ze niet buiten staan, de controleurs, de contactpersonen, de gravers, de boorders, de stenenhakkers, de opmeters, nog meer controleurs. Aardige, begripvolle mensen zijn het, stuk voor stuk. Maar elke gast komt met lege handen en opgetrokken schouders. Want tja, het is nou eenmaal zo en zij kunnen er ook niks aan doen.

Dat zijn thuisland Groningen verzakt.

Dat zijn dorp verwordt tot een verzameling stalen bunkerhuizen. Dat hij zijn huis binnenkort verliest, want dat gaat tegen de grond.

Hij moet zelf maar zorgen dat hij een andere woning krijgt. Waar hij terecht kan is de vraag. Zijn leven wordt ontmanteld en geen instantie zorgt voor hem. Sterker nog, hij moet vechten, voor een beetje menselijkheid en rechtvaardigheid in hoe dat gaat.

Zijn teleurstelling, wanhoop en woede staan als een zwarte bos bloemen in een vaas op tafel.

Goed heeft hier niks mee te maken.