stroom

Met een pan staat ze voor het fornuis. Ze zet hem neer, pakt hem weer op. Haar blik dwaalt naar de muren, naar het raam, dan door naar de lege achtertuin. Wat ze ziet, is nieuw maar ook tot op het bot bekend. Het voelt als een schilderijtje, het kozijn is de lijst. Ze weet nog niet dat het kozijn er morgen af gaat vallen. Ze denkt aan gisteren. Toen zijn ze teruggekomen, haar man en zij. Tussen versterkte muren, vernieuwde gevels, een klimaatinstallatie rijker en het huis is ook direct maar gasvrij gemaakt. Woning versterken, check!

Ze houdt de pan met beide handen voor haar buik. Ook haar gedachten dwalen. Naar hoe het is gegaan. Hun straat was een pilot en dus was er van alles mis gegaan. Zes weken werkzaamheden waren acht geworden. Ze logeerden bij hun dochter. Ondanks hun vaste voornemen om tijdens de versterking gewoon thuis te blijven. Want dat kon, had de woningcorporatie gezegd. Dat kon niet, hadden ze gemerkt. Om de lange logeerpartij af te sluiten, aten ze gisteren nog bij haar. Ze waren blij. Terug naar hun eigen plek, waar ze al 49 jaar wonen. Twee oude eiken verplaatst en teruggeplant.

Vandaag pakten ze dozen uit. Zogen ze het stof uit de naden van de televisie. Misten ze het haakje waar de sleutel altijd hing. Haalden ze vijf pannen uit hun verpakking. Probeerden ze alle klimaatinstallatieknopjes voor warm en koud, keken elkaar aan, haalden hun schouders op. (Dat komt later wel, als de kinderen er zijn.)

Tussendoor waren ze regelmatig even gaan zitten. Ze had het wel gezien, wat zijn ogen zeiden. We zijn hier te oud voor, te moe. Maar het moest toch.

En nu moet er eten op tafel. De klok vertelt haar dat ze er al tien minuten staat. Ze zet de pan neer, loopt naar de telefoon. Ze belt de buurvrouw. Hoe dat moet. Koken zonder gas.